مقدمه: پرستاران از جمله حرفه ای هستند که استرس شغلی و خستگی از مشکلات رایج آنهاست و در دراز مدت ممکن است باعث کاهش توانایی فردی در آنها شود. لذا هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین توانایی فردی با استرس شغلی در پرستاران استان لرستان بود. روش کار: این مطالعه مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی، در سال1394 بر روی 100 نفر از پرستاران استان لرستان انجام گرفت. روش نمونه گیری تصادفی ساده بود. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه اطلاعات فردی و دو ابزار شامل پرسشنامه ی استرس شغلی و پرسشنامه اندازه گیری توانایی فردی استفاده گردید. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، آنالیز رگرسیون خطی چندگانه و آزمون t – مستقل تحلیل شدند. یافته ها: ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین استرس شغلی کلی و توانایی فردی رابطه معکوس وجود داشت (435/0r=-و001/0p< ). همچنین بین استرس شغلی با احساس خستگی رابطه مستقیم(3/0r= و 003/0p< )، ولی بین استرس شغلی با حیطه های انگیزه(385/0 r=-و 001/0p< )، تمرکز(377/0 r=-و 001/0p< ) و فعالیت بدنی(202/0r=- و 04/0= p) رابطه معکوس وجود داشت. نتیجه گیری: استرس شغلی می تواند به صورت غیر مستقیم بر روی میزان توانایی فردی در جمعیت پرستاران موثر باشد، همچنین کاهش توانایی فردی می تواند به عنوان یک پیش آگهی در بروز استرس های شغلی مطرح باشد.