سیده نرجس نجیبی، دکتر احمد رضا درستی مطلق، دکتر هاله صدرزاده یگانه، دکتر محمدرضا اشراقیان،
دوره ۱، شماره ۲ - ( ۱۲-۱۳۹۴ )
چکیده
زمینه وهدف: نااَمنی غذایی به عنوان فراهمی محدود یا نامطمئن غذای کافی در همه اوقات برای یک زندگی سالم و فعال تعریف میشود. دیابت ملیتوس از شایعترین بیماری های متابولیک است که اخیرا بعنوان یک اولویت بهداشتی در ایران مطرح شده است. مطالعات اخیر بیانگر شیوع گسترده ناامنی غذایی و دیابت نوع۲ در مناطق مختلف ایران می باشند. تاکنون مطالعه ای برای بررسی رابطه ناامنی غذایی و دیابت نوع۲ در ایران انجام نشده است لذا هدف مطالعه حاضر بررسی رابطه ناامنی غذایی و برخی عوامل اجتماعی اقتصادی با دیابت نوع۲ در بیماران تازه تشخیص داده شده بود.
روش کار: مطالعه به صورت مورد- شاهدی روی ۱۳۵ بیمار (۹۹ زن و ۳۶ مرد، میانگین سنی ۸۳/۴۶ سال) مبتلا به دیابت نوع۲ با تشخیص کمتر از یک ماه به عنوان مورد و ۱۳۵ فرد غیر مبتلا (۸۹ زن و ۴۶ مرد، میانگین سنی ۹۳/۴۵ سال) به عنوان شاهد، مراجعه کننده به درمانگاه های دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شد. دیابت از روی برگه آزمایش و بر اساس معیار قند خون ناشتای ≥۱۲۶mg/dl) مشخص شد. مشخصات عمومی و اجتماعی اقتصادی و وضعیت ناامنی غذایی به ترتیب با استفاده از پرسش نامه های عمومی مشخصات دموگرافیک و عوامل اجتماعی اقتصادی بیمار و پرسش نامه ۱۸ گویه ای وضعیت امنیت غذایی خانوارِ USDA بررسی شدند. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون های کای دو، آنالیز واریانس یک طرفه (t- test) و رگرسیون لجستیک چند متغیره با روش Backward و نرم افزار آماری (۱۹) SPSS انجام شد.
یافته ها: میزان شیوع ناامنی غذایی در گروه مورد %۷/۶۶ و در گروه شاهد %۵/۴۱ بود (۰۰۰۱/۰>P). بعد از آنالیز رگرسیون لجستیک چند متغیره، در یک مدل توأم متغیر هایی که با دیابت نوع ۲ به طور مستقل مرتبط بودند شامل امنیت غذایی (۰۱۶/۰=p)، نمایه توده بدنی بیشتر مساوی ۲۵ (۰۲۵/۰=p)، تعداد فرزندان (۰۴۶/۰=p) و داشتن فرزند زیر ۱۸ سال (۰۱/۰=p) بود.
نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالاتر نااَمنی غذایی در مبتلایان به دیابت نوع ۲ در مقایسه با افراد سالم غیر مبتلا به دیابت، می توان گفت که احتمالا ناامنی غذایی یکی از عوامل خطر مهم برای دیابت نوع ۲ است و لذا برنامه ریزان باید به بهبود وضعیت امنیت غذایی در جامعه توجه داشته باشند.
