دوره 4، شماره 3 - ( 10-1397 )
جلد 4 شماره 3 صفحات 13-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.PNU.REC.1398.075
استادیار گروه روانشناسی، دانشگاه پیام نور، ایران
چکیده: (651 مشاهده)
زمینه و هدف: سازگاری زناشویی از رایج‌ترین مفاهیم جهت تبیین و مشخص نمودن سلامت و تداوم ارتباط است و سهم بسیاری در پایداری زندگی زناشویی دارد یکی از اساسی‌ترین نشانه‌های سازگاری زناشویی، "سلامت" افراد است و از سوی دیگر پیش‌بینی‌کننده وضعیت سلامت اجتماعی، سلامت روانی و حتی پدیده طلاق نیز می‌باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین سازگاری زناشویی با سلامت اجتماعی زوجین بود.
روش‌‌شناسی: طرح پژوهش از نوع پژوهش‌های همبستگی و در زمره پژوهش‌های توصیفی است. با توجه به فرمول الگوی معادلات ساختاری نمونه‌ها 15 برابر متغییرها در نظر گرفته شد، بدینسان که 100 زوج، نمونه مربوط به زوجین در حال طلاق مراجعهکننده به مراکز مشاوره و دادگستری به‌صورت در دسترس در شهرستان اصفهان انتخاب شدند. از آن‌ها خواسته شد به پرسشنامه‌های استاندارد سازگاری زناشویی اسپانیر (Spanier) و سلامت اجتماعی کییز (Keyes) پاسخ دهند. در مدلسازی معادلات ساختاری برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از نرم افزار ایموس 25 استفاده شد.
یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار در سازگاری زناشویی 74.3 ± 38.4 و در سلامت اجتماعی 73.57 ± 33.9 بود. مدل پیشنهادی در شاخص‌های کلی مطلق، تطبیقی و تعدیل‌یافته از برازش خوبی برخوردار بود. بر اساس شاخص‌های جزیی، سازگاری زناشویی تأثیر مستقیم معناداری بر سلامت اجتماعی زوجین داشت و این مدل 64 % تغییرات فردی در سلامت اجتماعی زوجین را تبیین کرد.
نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های این پژوهش برنامه‌های آموزشی برای زوجین جهت افزایش سازگاری زناشویی به‌منظور بالا بردن سطح سلامت اجتماعی آن‌ها توصیه می‌شود.
روش‌‌شناسی: طرح پژوهش از نوع پژوهش‌های همبستگی و در زمره پژوهش‌های توصیفی است. با توجه به فرمول الگوی معادلات ساختاری نمونه‌ها 15 برابر متغییرها در نظر گرفته شد، بدینسان که 100 زوج، نمونه مربوط به زوجین در حال طلاق مراجعهکننده به مراکز مشاوره و دادگستری به‌صورت در دسترس در شهرستان اصفهان انتخاب شدند. از آن‌ها خواسته شد به پرسشنامه‌های استاندارد سازگاری زناشویی اسپانیر (Spanier) و سلامت اجتماعی کییز (Keyes) پاسخ دهند. در مدلسازی معادلات ساختاری برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از نرم افزار ایموس 25 استفاده شد.
یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار در سازگاری زناشویی 74.3 ± 38.4 و در سلامت اجتماعی 73.57 ± 33.9 بود. مدل پیشنهادی در شاخص‌های کلی مطلق، تطبیقی و تعدیل‌یافته از برازش خوبی برخوردار بود. بر اساس شاخص‌های جزیی، سازگاری زناشویی تأثیر مستقیم معناداری بر سلامت اجتماعی زوجین داشت و این مدل 64 % تغییرات فردی در سلامت اجتماعی زوجین را تبیین کرد.
نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های این پژوهش برنامه‌های آموزشی برای زوجین جهت افزایش سازگاری زناشویی به‌منظور بالا بردن سطح سلامت اجتماعی آن‌ها توصیه می‌شود.
شماره‌ی مقاله: 1
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |